Podczas naszego pobytu w Tajlandii postanawiamy odwiedzić wioskę, którą zamieszkują potocznie mówiąc: kobiety o długich szyjach.

Mówiąc bardziej ściśle jest to jedna z podgrup ludu Kayan, zwana dokładniej: lub z języka Shan: Padaung. My potocznie przyjmiemy nazwę: Kayan. Pochodzą oni z Myanmar (Birma), ale pod koniec lat 80-tych i wczesnych 90-tych w dużej mierze lud ten uciekł do strefy przygranicznej z Tajlandią, niektórzy z nich do samej Tajlandii z powodu konfliktu z reżimem wojskowym w Birmie. W Tajlandii są uchodźcami, którzy znaleźli tutaj schronienie, a ich wioski stały się miejscem odwiedzanym przez turystów. W ten sposób jako nieliczni z uchodźców zarabiają nie tylko na siebie, ale z którego korzyści czerpie również rząd Tajlandii…

Kobiety tego ludu noszą charakterystyczne mosiężne pierścienie, nawinięte w okół szyi. Dziewczynki zaczynają nosić pierścienie już od około 5 roku życia i są one sukcesywnie zamieniane na większe i dłuższe. Waga pierścieni sprawia, że mosiądz popycha obojczyki w dół i ściska nieco klatkę piersiową, szyja sama w sobie nie jest wydłużana lecz jest spowodowana deformacją obojczyków. Zdjęcie obręczy nie powoduje „złamania szyi”, lecz duży dyskomfort dla kobiety.

Pojawiło się wiele sugestii i idei, dlaczego pierścienie są noszone i wywodzą się one głównie przez antropologów odwiedzających te ludy:
– chronią one kobiety przed byciem niewolnicami, czyniąc je mniej atrakcyjnymi dla innych plemion,
– chęc wyglądania bardziej atrakcyjnie poprzez wyolbrzymienia różnic płciowych, ponieważ kobiety mają bardziej smukłe szyje niż mężczyźni,
– pierścienie dają podobieństwo do smoka, który jest ważną postacią w folklorze ludu.

Pytane o to kobiety potwierdzają te idee i dodają, że ich cel noszenia pierścieni to identyfikacja z ich tożsamością kulturową, a także ma to związek z ich urodą, gdyż taka kobieta czuje się bardziej atrakcyjna.